Codziennie myślę o Tobie...

Witam.
Dzisiaj Krzysztof obchodziłby 47 urodziny. Codziennie o nim myślę i wiem, że mi go brakuje...

Po śmierci Krzysztofa okazało się, że zupełnie go nie znaliśmy. Ludzie go kochali, bo potrafił słuchać, o sobie mówił mało, ale rozmowa z nim, to było zawsze spore wyzwanie dla rozmówcy. Czasem, jak chciał dokuczyć, a najczęściej dotyczyło to mnie, dawał rozmówcy do zrozumienia, że głupiutki jest, ale w większości przypadków szanował rozmówcę i dostosowywał się do niego. Starał się być miły i uważny na czyjeś uczucia, dbał o to, by inni czuli się w jego towarzystwie dobrze. Ja znałam też jego drugie oblicze, kiedy podchodził do życia egoistycznie. Nasi wspólni znajomi z reguły jego wskazywali jako tego bardziej lubianego, o ironio :-)) Być może dlatego, że ja zawsze byłam bardziej asertywna, a on nauczył się tego trochę później ode mnie, ale jego asertywność była taka mimo chodem, a moja stanowcza. Cóż, jak widać, ja mam mniej delikatności w sobie :-) Ja już dawno stwierdziłam, że pomimo cech, które mnie w nim denerwowały kocham go i tak. Nie kochałam, kocham, bo on wciąż jest. Zastanawiałam się, czy Krzysztof był w życiu szczęśliwy? Jego przyjaciele stwierdzili, że był, bardzo. Ale po poznaniu pewnych faktów stwierdzam, że nie do końca. Nauczył się być szczęśliwy z tym co miał, choć pragnął czegoś innego. Ale w tym jesteśmy podobni - do szczęścia nie potrzebujemy zbyt wiele. Im więcej oczekujemy, im większe są nasze marzenia, tym trudniej być szczęsliwym i on też to rozumiał. Więc można być szczęsliwym nie mając niczego, za to można cieszyć się wtedy z każdej dupereli. I ja tak właśnie mam, a myślę że i Krzysiek też. I tu pojawia się pytanie, czy takie szczęście z samego faktu istnienia to prawdziwe szczęście? Czy szczęście jest wtedy, gdy otrzymujemy gwiazdkę z nieba? Właśnie, dobre pytanie, ale moją odpowiedź już znasz :-)

Dziękuję za poświęcony czas.
Życzę miłego dnia.
BożenA